خاطرات و یادداشت ها : پارتیزان

هر کس وارد زندان اوین میشد، زندانیان سیاسی یک اسم روی او می گذاشتند. مویز، آقا روباهه، یاشار، جوجو، کلم و ...یکی از روزهای آخر بهمن سال ۵۹ من به همراه یک گروه شش نفره وارد اوین شدیم. مسئولیت گروه با من بود. ما را به بند ۲۴۷ که آنزمان اولین بند زنان اوین بود، بردند. به محض ورود، بچه های بند سرحال و بشاش انگار نه انگار که زندانی هستند، دورمان را گرفتند. و نام گذاری شروع شد. آقا روباهه نصیب فاطمه کامیاب شد که بعدها در حمله به کمپ اشرف به شکل فجیعی با دستهای بسته اعدام صحرایی شد. به بقیه نامهای خورشید و .... به من لقب "پارتیزان" دادند. با این نام قرابت عجیبی داشتم. از لحظه دستگیری خودم را در قالب یک چریک میدیدم و عهد بسته بودم تا آخر مقاومت کنم. ۲۳ سال داشتم و تازه شش ماه از ازدواجم با محمود می گذشت. از اولین روز ازدواج هرگز فرصت نکرده بودیم حتی چند روزی تمام وقت با هم باشیم. درگیریهای سیاسی فرصتی برای ما نگذاشته بود. با دستگیری من زندگی دو نفره شش ماهه ما نیز به پایان رسید. بعد از دستگیری در کمیته و قبل از تحویل به زندان، دو بار امکان آزاد شدن داشتم که قبول نکردم، بدلیل اینکه نمیخواستم گروهی که مسئولیتش با من بود را رها کنم. مسئول بودن برای من، همراهی کردن گروه تا به آخر بود. به کمیته چی ها گفتم، یا همه را با هم آزاد میکنید یا من هم میمانم. نام " پارتیزان" روی من ماند. اما همین نام و مجموعه پرونده ای که در رابطه با گودهای جنوب و نشریه فریاد گودنشین برایم تشکیل دادند، باعث شاخص شدنم نزد لاجوردی و کچویی شد. یکی از بعد از ظهر های روزهای اول در اوین بود، ما در اطاق بزرگ کنار دفتر بند بودیم. من دراز کشیده بودم که ناگهان مسئول بند "فرزانه نوربخش" به همراه دو زن چادری وارد سلول ما شدند. بلافاصله یکی از زنان را شناختم. مادر "علی یحیوی" از آشنایان پدری همسرم "محمود" محسوب میشد. او یک حزب اللهی تمام عیار بود با دریدگی " زهرا خانمی "! از همان ابتدای ازدواج با او درگیر بودم. این زن فکر میکرد که من زیر سر پسرش علی و برادرش حسن را بلند کرده ام! یکبار در مراسم ختم پسرخاله ام "مجید مقصودی"، کمیته چی ها را آورده بود که به محض خارج شدن از مراسم مرا دستگیر کنند، ولی خانواده از در پشتی فراریم دادند. اینبار اما مرا در زندان اوین بقول خود گیر انداخته و مسرور و پیروزمند بالای سرم ایستاده بود. با صدای بلند گفت : این "عاطفه اقبال" است. مسئول روزنامه فریاد گودنشین. در گودهای جنوب فتنه بپا میکرد.... به او نگاه کردم چیزی نداشتم بگویم. زنی با افکاری ارتجاعی که تا آنزمان نمی دانستم در اوین کار میکند! پسرش علی یحیوی از نازنین ترین بچه هایی بود که گاهی به دفتر نشریه در گود ها می آمد و همراه بچه های دیگر با هم به کوه می رفتیم. هجده سالش بود ولی بغایت فهمیده و دوست داشتنی با هیکلی کوچک و ظریف. هنوز اوج شناعت و دریدگی کسانی که ایدئولوژیکمان در دستگاه فکری خمینی حل شده بودند را نمی شناختم تا زمانی که در سال شصت شنیدم این باصطلاح مادر پسرش "علی یحیوی" را تحویل پاسداران داده تا او را به راه راست هدایت کنند! دوستانی که با علی بودند، تعریف میکردند، یکبار مادرش همانگونه که بالای سر من آمده بود، به سلول علی می رود. به او میگوید : علی یا توبه میکنی یا اعدام میشوی؟ علی با همان شجاعت و معصومیتی که همیشه در رفتارش جاری بود، میگوید: اعدام را ترجیح میدهم. علی یحیوی اعدام میشود. شنیدم بعدها پدر و مادرش به حالت روانی دچار شده و هر بار بالای مزار او میروند و طلب بخشش میکنند! علی یحیوی هنگام اعدام فقط نوزده سال داشت. این مادر حزب اللهی نیز به مانند مادر طریق الاسلام در دستگاه عقیدتی اش چنان غرق بود که براحتی فرزندش را در پای رهبر عقیدتی و ایدئولوژی اش سر برید. همانکاری را که ملا حسنی با پسرش کرد. یا گیلانی و دیگر جلادان...یکی از زندانیان بند ما را برادر پاسدارش تحویل زندان داده بود.

و من وقتی فحاشی ها و دروغ های ماکیاولی دستگاه عقیدتی مجاهدین که امروزه متاسفانه همطراز دستگاه ایدئولوژیک خمینی شده را می بینم که من و خانواده ام را زیر ضرب گرفته اند. به این فکر میکنم که بواقع چهارچوبهای عقیدتی که سکت مانند عمل میکنند چگونه انسانها را از خود تهی کرده و با خود به اعماق تبهکاری و سیاهی میبرد تا جایی که براحتی تمام پیوندهای عاطفی را زیر پا نهاده و میتوانند فرزند، مادرو پدر، برادر و خواهر خود را اینچنین بر پای ولی فقیه و رهبر عقیدتی سر ببرند.

این شباهتها نیز از عجایب روزگار است.

عاطفه اقبال - ۱۵ ژوئن ۲۰۱۹

لینک و نظرها در فیسبوک

کامنت ها :

Mohsen Rassouli

چهل سال جنایت

۱۳۹۸ خرداد ۲۵, شنبه

پارتیزان

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر