۱۳۹۸ شهریور ۱۰, یکشنبه

اولین تجربه تدریس در مدرسه! قسمت اول

خانم اجازه!
اسم مدرسه یادم نمیاد. تا جایی که یادمه خیابان شیر و خورشید تهران نزدیک میدون قزوین بود. مدت تدریس من شاید چند هفته تا چند ماه طول کشید! بصورت تمام وقت نبود. بعد از بیست و دو بهمن، بچه های هوادار مجاهدین و - همینطور تا جایی که میدانم چریکهای فدایی - در اکثر ارگانها وارد شده بودند. یکی از آنها که در آموزش و پرورش بود به من پیشنهاد داد، با توجه به تجربه ام در گودهای جنوب، در مدرسه ای در یکی از مناطق محروم تدریس کنم. با اشتیاق پذیرفتم. من با مجاهدین رابطه تشکیلاتی نداشتم ولی به آنها نزدیک بودم و میدانستم که میخواهند نیروهای نزدیک به خودشان را در همه ارگانها وارد کنند. داستان موارد دیگر مثل ثبت نام در زمان تشکیل سپاه پاسداران و حزب جمهوری اسلامی و وارد شدن به دانشگاه ها و غیره بماند برای بعد - خلاصه رفتم به آموزش و پرورش و آن دوست امتحاناتی از من گرفت، پرونده درست کرد و راهی مدرسه شدم. قرار بود در کلاسهای سوم راهنمایی و اول نظری، ادبیات تدریس کنم
مهر ماه سال ۵۸ بود که وارد دفتر دبیرستان شدم. هنوز یادم است. یک روپوش کوتاه به رنگ کرم با چهارخانه های ریز سفید که پدر برایم دوخته بود به تن داشتم با آن شلوار جیب دار سربازی که آنزمان ها زیاد طرفدار داشت و از بساط های کنار خیابان می خریدیم. روسری رنگ کرم نیز به سر داشتم. وارد که شدم، مدیر مدرسه در پشت میزش نشسته بود. چند تا معلم زن بی حجاب نیز بودند. معلوم بود از معلم های سابقه دار همان مدرسه میباشند. همگی به لحاظ سنی جا افتاده و هیکل دار بودند. من با جثه ای کوچک که در مقابل آنها مثل بچه مدرسه ها می ماندم وارد شدم و سلام کردم. مدیرکه فکر کرده بود از دانش آموزان هستم، گفت، الان کار داریم برو بعد صدات میکنم! خودم را که معرفی کردم، نگاهش هنوز متعجب بود. تا راهنمایی های لازم در رابطه با کلاس و جدول کاری ام را بگیرم، زنگ نواخته شد. از دفتر بیرون آمدم و به کلاس اول نظری رفتم. در اولین نگاه با شاگردانی روبرو شدم که از خود من یک سر و گردن بلندتر بودند. بعدها فهمیدم اکثرا چند سال رفوزگی دارند. پشت میز رفتم. بیشتر بچه ها روی میز نشسته بودند و به سرو کله هم میزدند. کسی به من توجه نداشت. یکی از ته کلاس داد زد، پشت میز خانم معلم نرو! دو سه بار روی میز زدم و خواستم ساکت شوند ولی مگر گوش کسی بدهکار بود. به تمام معنی قلدرهای - معصومی - بودند. وقتی بالاخره روی تخته نوشتم کی هستم، با کراهت پشت نیمکت هایشان نشسته و با نگاه های پر از تردید به من خیره شدند. حالا نوبت من بود که بتوانم به سرعت با آنها رابطه برقرار کنم. بجای نشستن پشت میز، روبرویشان روی میز نشستم و از آنها خواستم از خودشان و از علایقشان برایم حرف بزنند. بسرعت با هم صمیمی شدیم. وسطهای صحبت بود که یکی از بچه ها دستش رو بلند کرد و گفت : خانم اجازه، می تونم برم دستشویی! منم که میخواستم مدرن و روشنفکرانه عمل کنم. پاسخ دادم : بچه ها، برای دستشویی رفتن اجازه لازم نیست! خودتون می تونید تشخیص بدید که نیاز دارید یا نه؟ اما مدتی بعد در حالیک که روی تخته سیاه مشغول نوشتن بودم یکدفعه متوجه شدم، کلاس تقریبا خالی شده و اکثر بچه ها در حیاط مدرسه مشغول بازی هستند. در همین احوال مدیر عصبانی وارد کلاس شد که اینا چرا در حیاط هستند، مگه درس ندارند! خلاصه وقتی همشون رو به کلاس برگردوندیم. خود من آنروز اولین درس را در آن محله آموخته بودم. از این روش های آبکی در مدارس نباید بکار برد!...

ادامه دارد.

عاطفه اقبال - 1 سپتامبر 2019

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر