این نوشته توماج مرا به فکر فرو می برد. این جوانها برای این ساخته نشده اند که شکنجه بشوند و بمیرند. آنها برای زندگی ساخته شده اند. برای یک زندگی نورمال. همان چیزی که در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی، سالها است از ما دریغ شده. برای کسانی مثل توماج، یاسین. نیکا. زینب و هزاران تن دیگری که میخواهند آزاد باشند، آزاد حرفشان را بزنند و انتخاب کنند. جز اعتراض و مبارزه چاره ای دیگری نگذاشته اند. وگرنه جوانی مثل توماج که میتواند رپر مشهوری در هر کشوری باشد، چرا باید زندگیش را در زندان زیر شکنجه با حکم اعدام بگذراند! برای تک تک ما، رژیم جمهوری اسلامی چاره ای نگذاشت بجز مبارزه. وگرنه کدام یک از ما می خواستیم جوانی مان را در زندان زیر شکنجه و در دربدری و تبعید بگذرانیم! توماج می گوید، یادمون باشه قراره طاقت فرسا باشه. بله! طاقت فرسا شده. بیش از چهل سال است که این زندگی طاقت فرسا را تحمل می کنیم. بیش از چهل ساله است که طول کشیده. اگر دوام آورده ایم برای این است که چون توماج می دانیم: انسان بدون آزادی هیچ نیست!
از اینکه متعلق به نسلی هستم که برای آزاد زیستن از هیچ چیز خود دریغ نکرد، خوشحالم. امروز می بینم که ریشه های این درخت چگونه در خون و رنج ما قوام گرفته و رشد کرده و جوانانی چون توماج از میان آن شکوفه زده اند. جوانانی که میدانند مبارزه شان بی ریشه نیست. دژخیم هرگز نخواهد توانست آنچنان که با کشتارهای دهه شصت آرزو داشت، نسل ما را ریشه کن کند. ما امتداد یافته ایم!
عاطفه اقبال - 24 می 2024
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر