مدتها است که دیگر در شبکه های مجازی حضور ندارم. امروز آمده ام فقط بگویم که از هر ترانه ای که در مسیر انقلاب مردم ایران خوانده شود، با تمام وجودم حمایت میکنم. ترانه با پذیرفتن ریسک، جانی دوباره به انقلاب 1401 دمید. انقلابی که به درستی در آن مقطع انقلاب " زن زندگی آزادی " بود.
ترانه جرقه ای دوباره زد به جنبشی که میخواستند خاموشش کنند. این جرقه را سنگ های بی ارزشی که به سمتش پرتاب می شوند، نمی توانند خاموش کنند. بلکه آنها خود خاموش خواهند شد.
شاهد آن دستها و بدن زنی است که فرو ریخته اند، اما این زن باشکوه ایستاده و شهادت می دهد به اینکه این انقلاب هنوز جاری ست.
در برابر سنگ هایی که به سوی ترانه ها پرتاب میشود تا انقلابی - که بهایش خون نوجوانان و جوانانمان بوده و هست -دوباره بیدار نشود و دوباره جان نگیرد، من در کنارشان می ایستم. "اما " و "اگر "هم در کنار حمایتم نمی گذارم.
ترانه ها، توماج ها، حجت های این انقلاب هستند. توماج بخوبی نوشته بود: "در من انقلابی شکل گرفت که حاصل آن کودکی شکست ناپذیر شد."
بله! ترانه ها و توماج ها در شجاعت، صداقت و شکست ناپذیری شان تکثیر می شوند.
بحث فرد نیست. بحث شکست ناپذیری انقلابی ست که خواسته اند به سکوت بکشانندش اما هر بار شهابی در دل تاریکی، روشن ترش می کند . این شکست ناپذیری نه ساده است. نه بدون پرداخت سخت ترین بها، بلکه واقعی است.
در میان میدان ایستادن و درد مردم را فریاد زدن شجاعت می خواهد. آنها که در ساحل امن نشسته و به بدن زخمی، زیباترین فرزندان این سرزمین، سنگ می زنند، شاید مدتی غبار بپراکنند اما بی تردید خود از صحنه حذف خواهند شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر