امروز ظهر دو ساعتی وقت داشتم رفتم استخر، حسابی شنا کردم، خسته و گرسنه بیرون اومدم که برم بیرون غذا بخورم. ساعت حدود سه و نیم بعد از ظهر بود. وارد یک رستوران سلف سرویسی شدم که دیگه داشت می بست. روی آفیش ها غذای مخصوص لبنانی ها را دیدم couscous سالها بود نخورده بودم، دلم رو صابون زدم و رفتم کیس که حساب کنم. دست کردم تو کیفم هر چی گشتم کیف پولم نبود. همیشه یک پول اضافه تو قسمت دیگه کیفم می ذارم که اگر مشکلی بود بدون پول نباشم. دست انداختم اونم نبود. خلاصه من مونده بودم و یک شکم گرسنه و عکس غذاهای بالای سرم. سینی رو گذاشتم و ناچارا به خانه بازگشتم. کیف پول روی میز بود. اما دیگه وقت رفتن رستوران نداشتم. در خانه یک غذای سرپایی درست کردم. اما به این فکر میکردم آنهایی که واقعا پول ندارند و گرسنه هستند چه میکنند؟ چه باید بکنند؟ ما در چه عصری زندگی میکنیم که با اینهمه مواد غذایی که روزانه به هدر می رود و به سطلهای آشغال جاری میشود هنوز عده زیادی از مردم در جهان گرسنه هستند؟ فکر کردن به همه اینها تا زمانی که غذا آماده شود، اشتهایم را از من گرفت. چندی پیش گزارشی از فائو اداره تغدیه سازمان ملل می خواندم مبنی بر اینکه ۸۲۱ میلیون انسان در سال ۲۰۱۷ در جهان دچار سوء تغذیه بوده اند. بر اساس گزارش آوریل ۲۰۱۹ فائو ، ۱۱۳ میلیون گرسنه خیلی سخت که بیشتر آنها در کشورهای آفریقایی هستند در سال ۲۰۱۸ در جهان وجود داشته است. متخصصین هشدار داده اند که در سال جاری بحران گرسنگی افزایش خواهد یافت. در اجلاس پاریس سال ۲۰۱۵ سران جهان به این توافق رسیده بودند که تا سال ۲۰۳۰ به بزرگترین مشکل جهان یعنی گرسنگی پایان دهند اما از آن تاریخ تا به امروز آمار بالاتر رفته است. و هیچ چشم اندازی برای این توافق وجود ندارد. علت گرسنگی و فقر پنهان نیست. آکسافم گروه غیردولتی مبارزه با فقر سال گذشته اعلام کرد که هشتاد و دو درصد ثروت جهان در دست یک درصد جمعیت جهان قرار دارد. آن یک درصدی ها یعنی ژن های خوب همیشه شکم هایشان بیش از اندازه پر است. گرسنگان را چه باک!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر