آیا جمله "من هرگز دروغ نمی گویم " یک دروغ بزرگ برای بخورد دادن دروغهای بزرگتر نیست؟ این اخلاقیات تهوع آور لوکس را چه کسی وارد جامعه کرده است؟، مذهب؟ حکومت؟ بورژوازی؟ برای اینکه هزاران دروغ بزرگ و کوچک را در حلقوم ما بکنند! هر کس که به شما میگوید من هرگز دروغ نگفته ام، میخواهد هر چه میگوید را شما بی برو و برگشت قبول کنید! بعد هم که چند نمونه از دروغها را میگویی، پاسخ میشنوی که آنها مصلحتی بوده! یعنی با یک پسوند مصلحتی، دروغ را می شود زورچپان کرد. جالب این جا است که چنین کسانی، خودشان هم با تکرار مکرر این حرف باورشان شده که هرگز دروغ نمیگویند! آنها مرتبا نگران دروغ گفتن دیگران به خودشان هستند و غالبا در برابر حرفی که میشنوند، می پرسند : تو رو بخدا راست میگی! و به همه کس شک دارند! از طرفی، کسانی که با اعتماد به نفس، در زندگی شخصی، به ندرت دروغ میگویند، هرگز اصرار به بازگویی آن ندارند و شاید خودشان هم به آن واقف نباشند و این دیگران هستند که بنا به تجربه، حرفهای چنین شخصی را قابل اعتماد می دانند. از بچگی شنیده بودیم، فقط پیامبران دروغ نمیگویند و معصومند! اما بعد معلوم شد که بزرگترین دروغ تاریخ را همین معصومین به خورد مردم داده اند! "راست" یا "دروغ" چه کسی این ارزشها را تعیین کرده است؟ معنی ایندو در شرایط مختلف، تفاوت کیفی می کند. در جایی راست بگویی عین خیانت و رذالت است. در جایی دیگر با یک دروغ یک عمر، تاریخ را سر کار می گذارند. در واقع کسی که اصرار دارد هرگز دروغ نمیگوید، دچار یک نوع منزه طلبی بورژوازی! میباشد. امکان ندارد کسی هرگز دروغ نگفته باشد.
از نظر من، راست و دروغ مثل بسیار موارد دیگر معیارهایی است که در زمان و مکان تعیین می شوند! نمیشود یک معیار اخلاقی عام برای آن گذاشت و آنرا در چهارچوب مشخص تعریف کرد.
من اگر خالق پینوکیو بودم کاری میکردم که پینوکیو با گفتن جمله " من هرگز دروغ نمیگویم " دماغش دراز میشد.
- لطفا کسی بخودش نگیرد، شباهتها اتفاقی است!
عاطفه اقبال - 6 آوریل 2019
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر