تکیه گاه

تازه از زندان اوین بیرون آمده بودم. خانه مان مصادره شده بود و من جایی را نداشتم که بروم. تمامی خانواده از فردای سی خرداد شصت، بعد از به خاک سپردن برادرم عارف مخفی بودند. فردای بیرون آمدنم از زندان خانواده خبردار شدند. پدر و مادر آمدند و به محض دیدن من،  هر دو با هق هق گریه بر زمین به سجده افتادند. هرگز فکر نمیکردند که من زنده از زندان بیرون بیایم. پاسداران مرا با ماشین به خانه ی مادر محمود همسر اعدام شده ام، برده بودند. خانه با لباس شخصی ها محاصره بود. بالاخره پدر و مادر و برادر کوچکم توانستند مرا بیرون بکشند و کوچه به کوچه فراری دهند. اینک در خانه ای که پدر و مادر بعد از چندین بار خانه عوض کردن در شرایط بشدت امنیتی آنروزها در محله ای دیگر گرفته بودند، کمی آرام گرفته بودم. ولی تن و روح و روانم همچنان زخمی بود. این عکس را آنروزها در تراس خانه با تکیه به پدر گرفتم. براستی که در آنروزها و در همه روزهای زندگیم، مادر و پدر همواره و بیدریغ تکیه گاه و یاور من بوده اند. و مادر هنوز تکیه گاه و پناه بی دریغ من در مقابل همه نامردمی ها است. در این عکس من و پدر می خندیم. پدر از عشق بازیافتن من و من از عشق بازیافتن پدر. امروز وقتی به این عکس می نگرم، قیافه خسته و بیمار و لبخند بیرنگی که بر لبانم نشسته است،  یاد آنروزها را در من تکرار میکند. چهره جوان پدر و استواریش که با عشق در آغوشم گرفته بود. قلبم را پر از نشاط میکند. پدری که دیگر نیست ولی عطر وجودش همیشه در من جاری است.

عاطفه اقبال - 3 بهمن 1396

خاطره چگونگی بیرون آمدن از زندان و فرار از خانه را سالها قبل یکبار در وبلاگم منتشر کرده بودم و باز در فرصتی اینجا خواهم گذاشت. فقط به این اشاره کنم که پدر را بعد از اینکه من از ایران خارج شدم به جرم فراری دادن من دستگیر و در اوین زندانی کردند.

لینک در فیسبوک