ویژه نامه فریاد گودنشین در سوگ پدر طالقانی

امروز سالروز درگذشت پدر طالقانی است. ۳۸ سال پیش در چنین روزی وقتی خبر رفتن پدر طالقانی را شنیدم برایم بسیار سخت بود. در روز خاکسپاری اش در خیابانها قیامتی بپا بود. جای سوزن انداختن نبود.  من به دفتر نشریه فریاد گودنشین در محل اسکان گودنشینان در دروازه غار بازگشتم و قلم به دست گرفتم و با اشک سرمقاله شماره بعدی را نوشتم. قلمم بسیار ساده و بر اساس افکار آن روزم بود.  فقط احساساتم را بر روی کاغذ می ریختم. یادم هست که محمود محبوبی سرپرست آن زمان شورا که هنوز با هم ازدواج نکرده بودیم از راه رسید وقتی مرا دست به قلم با آن حالت غمگین دید، کنارم نشست و گفت چه می نویسی؟  وقتی نوشته ام را خواند خیلی تحت تاثیر قرار گرفت. دو روز بعد که نشریه منتشر می شد در شورای بچه های گود تصمیم گرفتیم آن شماره را به پدر طالقانی که مردم گود اینهمه دوستش می داشتند اختصاص بدهیم . مطلب مرا نیز بعنوان سرمقاله آن زدیم. همانروز من، حسن، اکبر،  احمد، جلال و بچه های دیگر شورا ضبط صوت برداشتیم و به میان مردم رفتیم تا حرفهایشان را در سوگ پدر ثبت کنیم. من گفتگوها را تنظیم کردم و گزارش را در صفحه دوم بچاپ رساندیم. چه شور و حالی در جمع ما برای انتشار این شماره فریاد بوجود آمده بود. دو انگشتی با تنها ماشین تایپ شورا تایپ می کردیم. از ماشین تایپ فقط وقت ناهار و عصروقتی  که  منشی شورا می رفت می توانستیم استفاده کنیم. وسایلی که از آن استفاده می کردیم بسیار ابتدائی بود و این در کیفیت تایپ و صفحه بندی نشریه خودش را نشان میدهد. شماره هشت ویژه پدر طالقانی بود و باید بموقع منتشر میشد. آن شب من و حسن محبوبی در دفتر نشریه تا صبح بیدار مانده و صفحه بندی را انجام دادیم و صبح زود حسن آنرا به چاپخانه برد. 

فرصت نشد مطلب را بازنویسی کنم تا بهتر قابل خواندن باشد ولی اگر کسی بخواهد با بزرگ کردن عکس میتواند آنرا بخواند. فقط خواستم در سوگ پدر طالقانی که اگر میماند شاید دست انحصارگران در کشتار مردم بسته میشد و راه جنبش به سویی دیگر میرفت، خاطره ای از آنروز را با شما به اشتراک بگذارم.

قسمتی کوتاه از این مقاله را تایپ کرده ام : " او حامی بزرگ محرومان بود، حرفهایش که عید فطر در دانشگاه زد به یادمان می آمد که خطبه ای از علی را خواند و گفت : آنقدر باید اجتماع زیر و رو شود که پائینی ها، پائین شهری ها، محروم ها، زیر پا مانده ها، آنها که نفس ندارند ، ناله شان به گوش کسی نمی رسد بالا بیایند و خود خواه هائی که بر گرده مردم سوارند به زیر کشیده شوند. گرچه طلحه و زبیر باشند. گرچه همراه پیغمبر شمشیر زده باشند. گرچه خویش نزدیک پیغمبر باشند. باید بروند کنار......"

لازم به تاکید است که آنروزها هیچ وقت نام خودمان را پای مطالب و گزارشات مان نمی گذاشتیم. تنها مطالبی که در نشریه نام داشت. داستانها و شعرهای بچه های گودنشین بود. البته آن زمان فکر نمی کردیم که روزی کسانی فرصت طلبانه سعی کنند این نشریه ساده و مردمی را که با زحمت بسیار منتشر میکردیم، بنام خود مهر بزنند.

عاطفه اقبال - ۱۹ شهریور ۱۳۹۶