بازگشت از گلوگاه مرگ

هشتم مرداد، 29 سال پیش در چنین روزی از گلوگاه مرگ به قرارگاه اشرف بازگشته بودیم. در محوطه اکثر بچه ها مات و بهت زده بودند. چهره ها عوض شده بود. براستی در صحنه جنگ شش روزه ای که برای رفتن به تهران آغاز کرده بودیم، بر ما چه گذشته بود؟ فرمانده گفته بود، بروید تهران را فتح کنید. این تنها فرصت ما است! و ما سرود خوانان به آغوش مرگ شتافته بودیم. بدون اینکه حتی یک لحظه درنگ یا تردید کنیم. پاسداران جنایت در منتهای شقاوت برای قلع و قمع کردن ما به کمینگاه شتافته بودند.  نزدیک به 1400 تن از آن سرودخوانان هرگز به اشرف باز نگشتند. عده ی زیادی نیز بعد از عملیات از مجاهدین جدا شده و به کشورهای اروپایی بازگشتند.  

آن غروب غمگین در اشرف را هنوز بیاد می آورم. خیلی ها نبودند و جای خالیشان به چشم می زد. چهره های ما زندگان، اما،  در خاک و خون  پنهان شده بود. در حمام به آینه که نگریستم، خودم را نیافتم. زیر دوش رفتم. خاکها که با ریزش آب بر زمین می ریخت، کبودی بدنم را آشکار میکرد. لگدهای سلاح بر بالا تنه ام خودش را بچشم می کشید. دلم نمیخواست از زیر دوش بیرون بیایم. آب بدن خسته  و زخمی ام را نوازش میداد. آنشب را در خوابگاهی که کابوس بر سر آن خیمه زده بود به صبح رساندم. صبح از تخت نتوانستم برخیزم.  پاهایم دیگر حرکت نمیکرد. در بیمارستان اشرف  بستری شدم. با دو نفر دیگر در یک اطاق بودیم. دو روز بعد رهبر و بانو به دیدارمان  شتافتند. بانو می خندید انگار نه انگار که اینهمه جسد به خاک شده اند.  بشوخی به رهبر گفت : ببینید برادرها بار بدوش نمی کشند! خواهرهایمان به چنین روزی می افتند. رهبر با خنده  بالای سر من آمد و گفت : ها.. چرا بستری شدی! به چهره اش نگریستم. هنوز شمشیرش را از رو نبسته بود. هنوز ما را مسئول شکست فاحش فروغ جاویدان نکرده بود. و من بی شائبه دوستش داشتم!

مدتی بعد وقتی برای خاکسپاری پیکر یارانمان به کربلا رفتیم. از دیدن صف طولانی جسدهایی که بر روی زمین کنار هم قرار گرفته بودند، تکان خوردم.  بر سر جسدها راه می رفتم و شوک زده نامها را می خواندم. همه آشنا بودند. تک تک آنها را به چهره می شناختم. اما تمام جسدها را نتوانسته بودند به پشت جبهه منتقل کنند.  بسیاری در آنطرف مرزها  بر جا مانده بودند. تعدادی در بالای درختها با شقاوت و بی رحمی سربدار شده بودند. عمق فاجعه کم کم خود را نشان میداد.

عملیات فروغ جاویدان را می توان به تحلیل کشید و در مورد درست و غلط بودن آن بحث کرد. اما در یک مسئله نمیتوان تردید کرد و آن اینکه تک تک ما دلاورانه و بیباکانه  به صحنه نبرد با سیاهی و ظلمت شتافته بودیم. آنچه را که برایش چانه نزده بودیم، جانمان بود. هر کدام می توانستیم از آن نبرد باز نگردیم. اما وقتی سرود خوانان به میدان خون می شتافتیم رهایی مردم از چنگال جهل و ستم آخوندها به ما انگیزه میداد. رفته بودیم تا آزادی را به ارمغان بیاوریم. اما!.....

عاطفه اقبال – 8 مرداد 96 برابر با 30 ژوئیه 2017

باز تکثیر

لینک و نظرها در فیسبوک