در این روزهای حساس، بجای رو در رو شدن، کنار هم بایستیم.
همه ی ما زخمی این نظام هستیم. تفاوت دیدگاه هایمان در رابطه با جنگی که در جریان است، نباید ما را از هم جدا کند. هر کس حق دارد نظرش را آزادانه بیان کند. تمرین دمکراسی یعنی شنیدن صدای دیگری بدون تحقیر و تهمت، و این تمرین را هر کس باید از خودش آغاز کند.
ما قربانیان سانسور، سرکوب و بستن دهانها با انواع شیوه ها بوده ایم، خودمان از همان ابزار استفاده نکنیم.
هیچ کدام از ما آغازگر و یا تصمیم گیرنده این جنگ نبوده ایم. مخالفت یا موافقت ما تاثیری در روند آن ندارد. اما آنچه اهمیت دارد، تمرکز بر تحولات فعلی در ایران و پشتیبانی از مردم داخل کشور است.
آنچه ما را به هم پیوند میزند، خواست مشترکمان برای پایان دادن به جمهوری قتل و جنایت در ایران است.
صدور فرمان های چریکی از راه دور" برای " قیام"، " آمدن به خیابان" که این روزها گاه با شعارهای احساسی مطرح میشود، نه واقعی است و نه عملی. قیام و انقلاب، زمانی که زمینه اش فراهم شود، بی نیاز از هر فرمان بیرونی، خودجوش و از دل مردم برخواهد خاست. برای مردمی که در حساسترین شرایط ممکن بسر می برند، تعیین تکلیف نکنیم. آنها بهتر از من و شما، و با درک عینی از وضعیت خود، میدانند چه زمانی باید به میدان بیایند.
خوشحالی از نابودی کسانی که طی این سالها مردم را سرکوب و ویران کرده اند، حق ما است; همانطور که نگرانی از جنگ و عواقب احتمالی اش برای عزیزانمان در ایران نیز کاملا مشروع و قابل درک است.
درد و خواسته ی ما مشترک است و تنها با پذیرش تفاوت ها و ایستادن کنار یکدیگر است که می توانیم راه به آینده ای بهتر و انسانی تر بگشاییم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر