حاج داوود رحمانی، جلاد قزلحصار هم مُرد. البته موجوداتی مانند رحمانی سالهاست که مُرده اند. به آنها نمی شود زنده گفت. این قیافه منحوس همچون قیافه لاجوردی دژخیم در اذهان زندانیان سیاسی به رذالت و قتل حک شده است. کسی که مظهر واقعی یک شکنجه گر و لمپن بود. و از هیچ رذالتی در حق زندانیان سیاسی کم نگذاشت. نام او به خانه های مسکونی و قبرهای قزلحصار که هزاران انسان را دیوانه کرد، گره خورده است. قیافه اش هنوز کابوس های مرا رقم می زنند. از آن موجوداتی که گاه در زمین بوجود می آیند و از خود فقط رد پای خونین جنایت بجا می گذارند و می روند.
آری! حاج داوود هم در هفتاد و شش سالگی مُرد. همانطور که خمینی و لاجوردی و خلخالی و گیلانی و بسیاری از دژخیمان مُردند و مرداب شدند. خامنه ای و رئیسی و باقیمانده این نسل جنایتکار هم به لجن زار تاریخ خواهند پیوست. با حقارت خواهند رفت. نیست خواهند شد. آنچه از آنها می ماند یاد رذالتهایشان، جنایت هایشان و آهی که در دل مادران و پدران ما بجا گذاشتند. دردی که خانواده ها در کشته شدن عزیزترین هایشان کشیدند. هرگز روزها و شبهای قزل حصار را با این موجود خبیث فراموش نخواهم کرد. بخشیدن این جنایتکاران کار من نیست.
عاطفه اقبال - 20 اکتبر 2021
-دوستی که عکس مراسم ترحیم او را گذاشته می گوید که از ایران توسط یک زندانی سیاسی که هم محل این جلاد بوده، این خبر را دریافت کرده.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر