در آن چند روز اول سوگواری برای مادرم که همه دنیا گویا بر سرمان آوار شده بود.
یکنفر زنگ زده : عاطفه چه نشسته ای که دنیایت را آب برد و باید بسرعت موضع گیری سیاسی بکنی!
من : بقول فرانسوی ها ah bon ، حالا چی شده؟
فلانی : یکی به من زنگ زده که اسمشو هم نمیتونم بگم! گفته از کسی که اسمش را نمیتونه بگه! شنیده که عاطفه فلان کار را انجام داده!
من : عزیز جان ادامه اش را نگو، چون اساسا نه مایل به شنیدن حرفی که گوینده اش مشخص نیست، میباشم و نه برای آن ارزشی قائل هستم.
فلانی : نه نه! گوش کن این نفر هم تو را خوب می شناسد و هم میگوید، از کسی شنیده که مثل تخم چشمهایش به او اعتماد دارد!
من : اولا همانطور که گفتم حرفهای کسانی که می خواهند ناشناس بمانند به اندازه ذره ای برایم اهمیت ندارد. دوما این نفر که مرا خوب می شناسد و حرفی در مورد من شنیده، اگر واقعا دنبال پاسخ است، چرا به تو زنگ زده و نه به من!
این یک شیوه شایعه سازی است. پروپاگاندا با اهداف مشخص سیاسی، یعنی انتشار هدفمند یک مجموعه از اطلاعات با هدف تحت تأثیر قرار دادن افکار و رفتار مخاطب یا مخاطبین. اینکه طرف هول کند و موضع گیری سیاسی یا اجتماعی کند و عده ای هم در این وسط به اهدافشان برسند. در این شیوه اینکه شایعه دقیقا از کجا آب می خورد مخفی نگه داشته می شود، فلانی به فلانی میگوید. فلانی هم به فلانی میگوید. دروغ هم که حناق نیست گلوی کسی را بگیرد، پخش میشود. مثلی است که میگوید : در حالیکه که حقیقت دارد هنوز بند کفشش را می بندد، دروغ دنیا را دور زده است!
برای همین، همین جا به آن فلانی های نه چندان ناشناس می گویم : به حرف کسانی که بی نام و نشان هستند و از قول افراد بی نام و نشان نقل قول می کنند به اندازه یک ذره هم ارزشی قائل نیستم، چه برسد که بر اساس آن موضع گیری سیاسی کنم!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر